روز اربعین وقتی که اسراء به کربلا رسیدند، خود را بر قبر شریف انداختند و هر یک زبان حالی داشتند در آن میان زینب سلام‌الله‌علیها از حکایات و مصیبات خویش باز گفت و مثل زن فرزند مرده ناله برآورد و مرثیه سرائی کرد:
«یَا نُورُ عَیْنِی وَ الدُّنْیَا وَ زِینَتَهَا
یَا نُورَ مَسْجِدَنَا یَا نُورَ دُنْیَانَا
وَا ضَیْعَتِی یَا أَخِی مِنْ ذَا یلاحظنا
مِنْ کان یکفلنا مِنْ ذَا یدارینا
خَلَّفَتْنَا للعدی مَا بَیْنَ ضاربنا
وَ بَیْنَ ساحبنا وَ بَیْنَ سابینا
کنا نرجیک للشدات فَانْقَلَبَتْ
بِنَا اللَّیَالِی فَخَابَ الظَّنِّ راجینا
یَا لَیْتَنِی مِتُّ لَمْ أَنْظُرْ مصارعکم
أَوَلَمْ نَرَ أَلْطَفَ مَا عِشْنَا و لاجثنا
یسیرونا عَلِیِّ الْأَقْتَابِ عَارِیَةً
کأننا لَمْ نُشَیِّدْ فِیهِمْ دَیْنًا
یُصَفِّقُونَ عَلَیْنَا کفهم فَرَحاً
وَ إِنَّهُمْ فِی فِجَاجِ الْأَرْضِ تسبونا» (1)
1) ریاحین الشریعه، ذبیح‌الله محلاتی، ج3، ص200.
